رضوان(7)

بسم الله الرحمن الرحیم
باذن الله ^{(جل جلاله)} و اذن رسوله (^{صلی الله علیه و آله)} و اذن مولانا امیرالمومنین ^{(علیه السلام)}
و اعوذ بالله من نفسی

و امــــا بعد ...
حذف یا تعدیل مظاهر دنیوی، در عین حال که سخت است، لکن نسبت به مسئله ای که ویژه نفس است، آنچنان چیزی نیست. فرض کنیم که پست ترین رذیله دنیا که همانا جاه طلبی است، کنار رفته است. یعنی ما دنبال پُست و مقام اجتماعی و دنیوی نیستیم و ... آیا این پایان راه است و آیا ما عبد صالحی شده ایم و در طریق رضای خداوندی قرار داریم؟ قطعاً چنین نیست!!!
معمولاً آدمیان نمی توانند زیر بار یک شیء خاص بروند. آدم های معمولی که هیچ؛ حتی انسان های معدودی که توانسته اند با اراده و ... حب الدنیا را کنار نهند، بعضاً و یا شاید هم غالباً زیر با شیء خاص نمی روند یعنی حتی اگر لازم باشد که برای کسب رشد و کمال زیر آن بار بروند، باز هم نمی روند. حال این شیء خاص چیست؟ که اگر یگانه شرط رشد و کمال و قرب و وصول ما به مرتبه رضا باشد، باز هم غالباً آن را پذیرا نیستیم و زیر بار آن نمی رویم؟!
اگر به ما که فرضاً حب الدنیا را از خودمان رانده ایم و از عمق وجودمان نیز خواستار مراتب رشد معنوی و رضوان الهی هستیم، گفته شود که باید برای کمال خود همه روزه روزه بگیری، یا هر روز ساعت های متمادی را به عبادتهای سخت و کارهای صعب بپردازی، یا باید فلان کتاب را مطالعه نمایی و به دستوراتش عمل نمایی، یا خداوند فرشته ای را می فرستد تا ولی و مراد و مرشد و مقتدای تو باشد و باید صد در صد تابع او باشی ...  حاضریم این کارهای را انجام دهیم اما ...
اما اگر گفته شود که «فلان آدم را که در همه خصائص بشری، مثل خودمان است و همچون تو می خورد و می آشامد و راه می رود به عنوان ولی و مراد و مرشد و مقتدای خود بپذیر و دستورهایش را بی چون و چرا عمل کن» آیا باز هم حاضر هستیم؟!!!!
در اینجاست که اکثریت ما حاضر نیستیم این امر را بپذیریم و در چنین جاهایی تک روی می کنیم و خود محوری داریم و منزوی می شویم تا جلوی آن آدم خاص لنگ نیاندازیم ... این همان شیء خاص و امر عجیب است و اتفاقا این شیء خاص و عجیب تنها چیزی است که ما را به کمال مطلوب می تواند برساند.

(بر گرفته از کتاب رضوان-مجید جعفری تبار)

_________________
اضافه بر سازمان1: شخصاً، به عینه و بطور ملموس توانسته ام مطلبی را که در متن مشاهده می فرمایید درک و حس نمایم ... ولایت پذیری را و آنجایی که به نفع (مان) نیست، از ولی دیگری پیروی می نماییم و آنجا که به نفع (مان) است در بوق و کرنا می کنیم که ... آری ... بگذریم ... مثل تمام حرفهایی که باید گذاشت و فرو خورد و دم بر نیاورد که چه؟ که مبادا به کسی بر بخورد! یا آزار دهد کسی را! به هر حال انسان (نمی گویم آدم که آدمی را آدمیت لازم است!) باید مراقب افکار و نوشته ها و کردار و رفتارش باشد.
اضافه بر سازمان2: همیشه حرفی را بزن که بتوانی بنویسی، چیزی را بنویس که بتوانی امضایش کنی و چیزی را امضا کن که بتوانی پایش بایستی!!  (به سخن گوینده نگاه کنید نه به گوینده! این رو گفتم که حواستون باشه ... نمی دونم این متن به طور دقیق از چه کسی هست!!)

مدد ز غیر تو ننگ است، یا علی مددی
و من الله التوفیق