بسم الله الرحمن الرحیم
باذن الله ^{(جل جلاله)} و اذن رسوله ^{(صلی الله علیه و آله)} و اذن مولانا امیرالمؤمنین ^{(علیه السلام)}
اعوذ بالله من نفسی

نرخ گندم و نان روز به روز در مدینه بالا می رفت. نگرانی و وحشت بر همه مردم مستولی شده بود. آن کس که آذوقه سال را تهیه نکرده بود در تلاش بود که تهیه کند و آن کس که تهیه کرده بود مواظب بود آن را حفظ کند. در این میان مردمی هم بودند که به واسطه تنگدستی مجبور بودند روز به روز آذوقه خود را از بازار بخرند.
امام صادق ^{(علیه السلام)} از «معتب» وکیل خرج خانه خود پرسید:«ما امسال در خانه گندم داریم؟».
بلی یا ابن رسول اللَّه! به قدری که چندین ماه را کفایت کند گندم ذخیر داریم.
«آنها را به بازار ببر و در اختیار مردم بگذار و بفروش».
یا ابن رسول اللَّه! گندم در مدینه نایاب است، اگر اینها را بفروشیم دیگر خریدن گندم برای ما میسر نخواهد شد.
«همین است که گفتم، همه را در اختیار مردم بگذار و بفروش».
معتب دستور امام را اطاعت کرد، گندمها را فروخت و نتیجه را گزارش داد.
امام به او دستور داد:«بعد از این نان خانه مرا روز به روز از بازار بخر. نان خانه من نباید با نانی که در حال حاضر توده مردم مصرف می کنند تفاوت داشته باشد. نان خانه من باید بعد از این نیمی گندم باشد و نیمی جو. من بحمداللَّه توانایی دارم که تا آخر سال خانه خود را با نان گندم به بهترین وجهی اداره کنم، ولی این کار را نمی کنم تا در پیشگاه الهی مسئله «اندازه گیری معیشت» را رعایت کرده باشم»

داستان 82 کتاب داستان راستان اثر استاد شهید مرتضی مطهری

____________________________________________________
پی نوشت1: میگم حالا که برخی (تکرار می کنم برخی!) مسئولین هوای خودشونو دارند و هوای مردم رو ندارند؛ بیایید خودمون هوای هم رو داشته باشیم ... هان؟

اللّهم صلّی علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم